Prolog

            Wylałem kawę.          

            Jeszcze przed chwilą stała na wąskim parapecie, parując i wydzielając z siebie zapach tak kuszący, że zdecydowałem się wziąć ją do rąk.

            Naciągnąłem rękawy swetra na palce, by nie poparzyć ich o gorący, wypełniony po same brzegi kubek. Upiłem łyk.

            Ale później ją wylałem.

            Chociaż chwilę wcześniej spoglądałem przez brudne okno, zastanawiając się, dlaczego przeoczyłem moment, w którym świerki urosły na tyle, by przysłonić mi widok na miasto.

            Upiłem łyk, siorbiąc hałaśliwie.

            Usłyszałem dźwięk tłuczonej porcelany, a czarna ciesz popłynęła po całej kuchni.

            W międzyczasie lustrowałem jeszcze fakturę szyby, mażąc po niej palcem i przyglądając się szarym smugom. Kiedy powstały? Przecież dopiero myłem okna.

            Wylałem kawę.

            Poparzyłem nią język. Piłem zbyt łapczywie. Ale co zrobić, czułem się taki senny.

            Przed momentem spojrzałem jeszcze w górę i dostrzegłem pajęczyny, oblepiające każdy kąt pomiędzy ścianą a sufitem.

            I wtedy, wreszcie ją wylałem.

            Dlaczego?

            Bo zdałem sobie sprawę, że umarłem.

            A potem wszystko sobie przypomniałem.

            Z cichym westchnieniem zabrałem się za ścieranie kawy, klnąc pod nosem na okropny wyziew starej szmatki, który zdawał się drapać w nos.

______

Cześć wszystkim :) Zdecydowałam się wreszcie wrzucić prolog. Mam nadzieję, że wyrazicie opinie :)